Empatia optometrysty
W mojej codziennej pracy jako optometrystki, niektóre chwile głęboko zapadają w pamięć, zostawiając trwały ślad w sercu. Ten tydzień przyniósł jedną z takich chwil, kiedy to odkryłam poważną wadę wzroku u czteroletniego dziecka. Wada ta, na nieszczęście, pozostawała niewykryta przez długi czas. Chociaż sama procedura diagnostyczna i dobranie odpowiednich okularów były stosunkowo proste – dziecko okazało się być niezwykle otwarte i przyjazne – to rozmowa z rodzicami na temat diagnozy i dalszego leczenia okazała się być prawdziwym wyzwaniem emocjonalnym.
Konfrontacja z diagnozą zawsze niesie ze sobą szok i zaskoczenie, co wymaga ode mnie nie tylko przekazania trudnych informacji, ale również oferowania wsparcia emocjonalnego dla rodziny. W tych intensywnych momentach moja rola przechodzi granice optometrii i roli specjalisty, obejmując również wsparcie psychologiczne dla rodziców, którzy często czują się zagubieni i przerażeni na wieść o stanie zdrowia ich dziecka. W takich chwilach dzielę się z nimi nie tylko moją wiedzą i zaleceniami, ale przede wszystkim moją empatią i głębokim zrozumieniem ich sytuacji.
Podczas tych rozmów moim priorytetem jest pokazanie rodzicom, że ich uczucia są ważne i zrozumiałe. Przystępując do nich z sercem pełnym empatii, staram się zbudować relację opartą na zaufaniu i otwartości, co umożliwia rodzinom lepsze zrozumienie diagnozy i dostosowanie się do nowej rzeczywistości. Ta silna więź emocjonalna, którą tworzymy, jest niezbędnym elementem procesu leczenia, pomagając rodzinom w przejściu przez proces akceptacji i adaptacji do nowych warunków.
W mojej praktyce zawodowej zdaję sobie sprawę, że momenty takie jak ten są kamieniami milowymi w życiu każdego specjalisty od zdrowia wzroku. Uświadamiają one, że nasza praca ma nie tylko wymiar techniczny, ale jest również głęboko zakorzeniona w wartościach ludzkich, gdzie empatia, cierpliwość i zrozumienie stają się równie ważne, co fachowa wiedza i doświadczenie.